Domek narzędziowy został wykonany z paneli i desek sosnowych a te zakonserwowane zostały produktem Aqua IG-15-Imprägniergrund IT. Domek ma wielkość ok. 20m2. Pomalowano go wodną farbą do drewna o nazwie Rofalin Acryl. Użyto dwóch kolorów wg kolorystyki RAL:7002 i 1019. Farba w drugim kolorze została wykorzystana podczas malowania drzwi i listwy frontowej.

Notre-Dame de Paris – gotycka archikatedra w Paryżu. Jedna z najbardziej znanych katedr na świecie, między innymi dzięki powieści Katedra Marii Panny w Paryżu francuskiego pisarza Victora Hugo. Wybudowanie katedry zajęło blisko 200 lat. Budowę zaczęto od strony wschodniej – tam znajduje się część poświęcona sacrum. Konsekracja ołtarza nastąpiła w 1182 roku, podczas panowania króla Filipa II. Wtedy to biskup de Sully odprawił uroczystą pierwszą mszę świętą w katedrze. Jej nazwa oznacza Naszą Panią i odnosi się do Marii, Matki Bożej. 15 kwietnia 2019 w świątyni wybuchł pożar, który spowodował ogromne zniszczenia, m.in. doszło do zawalenia się dachu oraz części sklepień, a także iglicy katedry. Według późniejszych badań pożar wybuchł na poddaszu katedry o godzinie 18:18. A iglica katedry zawaliła się o godzinie 19:50, zrzucając około 750 ton kamienia i ołowiu. Główna konstrukcja została nienaruszona; strażacy uratowali fasadę, wieże, ściany, przypory i witraże. Uratowano również Wielkie Organy.

Secesyjna perła w Górach Izerskich. W uzdrowisku znajduje się prawdziwa perła – Willa Świeradówka, budynek o wyjątkowym charakterze i bogatej historii. Dom powstał na przełomie XIX i XX wieku w okresie intensywnego rozwoju miejscowości, która wówczas nazywała się Bad Flinsberg.

Kasia Bobocińska (Conchita Home) kalendarze adwentowe tworzy dla swoich dzieci już od 2015 roku. Te, przy których tworzeniu zastosowała produkty Remmers powstały w latach 2021 oraz 2022. U Pani Kasi w domu, prace nad stworzeniem kalendarza adwentowego, rozpoczynają czas oczekiwania na najbardziej magiczne Święta w roku. W 2022 roku powstał świat małych domków, które zdobią kalendarz adwentowy. Kolorowe domki, oficyny i sklepy (niczym kamieniczki z Burano) były inspiracją do stworzenia tego kalendarza. Będą one służyć jeszcze przez wiele lat, jako świąteczna dekoracja.

W rządowych dokumentach miejsce to występowało pod kryptonimem W-2. Dostępu do niego strzegł wysoki na trzy metry i długi na ponad 100 kilometrów płot oraz uzbrojeni po zęby żołnierze MSW. Przez lata obrastało w anegdoty i legendy, a miejscowi mówili o nim księstwo albo państwo arłamowskie. Dziś na miejscu dawnego Ośrodka Wypoczynkowego Urzędu Rady Ministrów w Arłamowie działa luksusowy kompleks hotelowy. Obiekt jest położony w miejscowości Jamna Górna w gminie Ustrzyki Dolne w powiecie bieszczadzkim w województwie podkarpackim. Jego budowa została rozpoczęta w latach 60. XX w., a pierwszym właścicielem był Urząd Rady Ministrów.

Stara Kuźnia, to idealna miejscówka na biesiadowanie przy grillowisku czy odpoczynek przy lampce wina przy otwartym kominku. A wokół setki hektarów lasów, łąk i pól - prawie na wyłączność.

Zamek został wzniesiony pod koniec XVI wieku w miejscu średniowiecznego, obronnego dworu rycerskiego. W XV wieku dwór baranowski należał do szlacheckiej rodziny Baranowskich. Na przełomie XV i XVI wieku właścicielem Baranowa został wielkopolski ród Górków. W 1569 roku Stanisław Górka sprzedał dobra baranowskie Rafałowi Leszczyńskiemu. Obecny kształt zamku stanowi imponujący przykład wytwornego stylu zamożnej rodziny Leszczyńskich. Wspaniałą architekturę, ukształtowaną na wzór królewskiego Wawelu w Krakowie, rezydencja zwana "Małym Wawelem" zawdzięcza najprawdopodobniej włoskiemu architektowi i rzeźbiarzowi Santi Gucci'emu. Ostatnim właścicielem zamku z rodu Leszczyńskich był Rafał X, którego syn - Stanisław Leszczyński, był królem Polski.

Nie do końca wiemy, czy pomysłodawca tego domu jest fanem Gwiezdnych Wojen, ale trudno odmówić podobieństwa tego wspaniałego projektu architektonicznego do domu Luka Skywalkera, choć z całą pewnością jego wielkopolski model to wersja luksusowa i gdyby w takiej zamieszkał, nie wiadomo, czy całe przygody doszłyby do skutku.

Klasztor powstał jako Dom Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu z siedzibą główną w Rzymie. Na początku 1927 roku w wynajętym domu zamieszkało pięć sióstr, zajmując się głównie parafialnym kościołem i zakrystią. Drewniany dom z murowanym parterem w stylu szwajcarskim zaczęto budować na górskiej polanie przez budowniczych z Rymanowa w 1929 roku. Budynek został położony na wysokości ok. 520 m n.p.m. Posiadał półpubliczną kaplicę pw. Teresy od Dzieciątka Jezus. Dom został poświęcony 12 sierpnia 1931.

Pałac został wzniesiony pomiędzy 1746 a 1752, jego projektantem mógł być Jakub Fontana. Pierwszy znany widok pałacu znajduje się w obramieniu planu Warszawy z 1762 autorstwa Piotra Ricauda de Tirregaille. Najpierw pałac stanowił własność generała Franciszka Jana Załuskiego, starosty grójeckiego. W 1761 sprzedał go Teodorowi Wesslowi, podskarbiemu koronnemu, który z kolei w 1764 sprzedał go Antoniemu Ostrowskiemu, biskupowi kujawskiemu, późniejszemu prymasowi. Obecnie mieści się tu warszawska prokuratura regionalna i Instytut Wymiaru Sprawiedliwości.

Zamek w Poznaniu powstał w latach 1905‒1910 jako rezydencja ostatniego niemieckiego cesarza Wilhelma II. Projektantem budowli był Franz Heinrich Schwechten, który nadał poznańskiej siedzibie cesarza wygląd średniowiecznego zamczyska. Już w 1919 roku Zamek przeszedł w posiadanie skarbu państwa II Rzeczypospolitej. Dawne apartamenty Wilhelma stały się jedną z oficjalnych siedzib głowy państwa. Pozostała część gmachu była wykorzystywana przez kilka instytucji z Uniwersytetem Poznańskim na czele. Późną jesienią 1939 roku, po wejściu hitlerowców do Poznania, zapadła decyzja o całkowitej przebudowie Zamku na rezydencje Hitlera. Prace remontowe były prowadzone prawie do końca wojny. Na początku lutego 1945 roku Zamek został zdobyty przez Armię Czerwoną. W latach 1948‒1962, we wnętrzach stworzonych w czasie II wojny światowej, funkcjonowały biura władz miasta. W 1962 roku powstał Pałac Kultury, który szybko stał się użytkownikiem niemal całego obiektu. W 1996 roku nazwa Pałacu Kultury została zmieniona na Centrum Kultury ZAMEK w Poznaniu. W ostatnich latach dawna rezydencja została poddana gruntownym pracom restauracyjnym. Oczyszczono wszystkie elewacje, wymieniono pokrycie dachowe, przeprowadzono renowację Dziedzińca Różanego z Fontanną Lwów. W 2012 roku zakończono przebudowę dawnej reprezentacyjnej części Zamku. W wyniku przekształceń całkowicie zmienił się wygląd i wyposażenie Sali Wielkiej, Holu Wielkiego i Holu przed Salą Wielką. Powstała nowoczesna Sala Wystaw oraz Kino Pałacowe.